(მინიპოემა)
… შორით-შორს
ერთურთს ხმობდნენ
გულები ჩვენი…
რთავდა აპრილი კორდებს
სამოსით ჭრელით…
იმ დღის იმ სიმსუბუქეს,
ზღაპარს რომ ჰგავდა,
ვინ გაიხსენებს უკვე
მე და შენს გარდა?!.
იასამნებით სავსე
რომ გვხმობდა ბაღი,
გამქარვებელი წამსვე
ღამისგან დაღლის,
იავარქმნილა
უნდოდ
თარეშით ქართა…
გულსაც არცრა სურს უკვე
სიწყნარის გარდა…
ჩიტხატულების ჟივჟივს
რა ხიბლი ახლდა!..
და ჩვენც - წყურვილს და შიმშილს
ვტოვებდით სახტად…
ჭირხლში ჭიკჭიკი ჩიტებს
არ ძალუძთ რადგან,
არც ვინმე გვიხმობს კიდეც
სიცივის გარდა…
როგორ გვათრობდა დილა
სურნელით ვაზის…
ისე არც როსმე შლილა
ყვავილიც ნაზი…
დილის მზეც -
სულში შუქის
ვარდებს რომ რგავდა,
უკვე ვერაფერს მჩუქნის
მოწყენის გარდა…
ვარდებთან შენი მორცხვად
კალთების კეცვა…
კაბად კი თითქოს უცხო
ლაჟვარდი გეცვა…
იმ სურათს,
იმ ხელთუქმნელს
ჩინწამგვრელს თვალთა,
სადღა ვიხილავ უკვე
სიზმრების გარდა…
შენს ბავშვურ მზერას როცა
სინაზე რთავდა,
რარიგ მწყუროდა კოცნა
სალოცავ თვალთა,
გული ასე რომ ბუგეს…
ხსნაც რომ არ ჩანდა…
იმ გულს ვინ მოჰგვრის ნუგეშს,
ჩამქრალს და ჩამდნარს?!.
მორცხვად მიმხელდი ნატვრას
ღიმილის ჩენით…
ვის რად შეშურდა ართვალს
ოცნებაც ჩვენი?!.
ცრემლით ცეცხლჩამქრალ გუგებს
ვაგებებ ზამთარს…
და არც რას ვნატრობ უკვე
სიმშვიდის გარდა…
ჩიტმა სიცოცხლის
ადრე
დაკეცა ფრთები…
გულს არ უტოკებს ვარდებს
ბულბულიც ყეფით…
გულიც, ვერვინ რომ უგებს
ზღვა ტკივილს, ზღვა დარდს,
არც რამეს ნანობს უკვე
სიცოცხლის გარდა…
მჭკნარი ფოთლების ფარჩას
რთვილი რთავს თეთრი…
რამდენი რამე დამრჩა
უთქმელი შენთვის…
შენს გულს
ჩემს გულზე უკეთ
ვინ ეტყვის მართალს?!.
მაგრამ რა ძალუძს უკვე
დუმილის გარდა…
გაჰქრა, წავიდა, მორჩა
ზმანებაც ტკბილი…
ვერ იყვავილა
ნორჩმა
ყვავილმა დილის…
ქარი გაწეწილ ნისლებს
რტოებში ხლართავს…
ქვითინსაც არცვინ ისმენს
სიჩუმის გარდა…
ეს შემოდგომაც ჩაჭკნა…
ჩამთავრდა ჭკნობა…
დაუღვინებელ მაჭრად
დარჩა ის გრძნობა…
იავარქმნილა ბედის
მოწყალე კალთა…
რა დამრჩენია მეტი -
დათმენის გარდა…
ცხრა სიხარულმაც უკვე
გარდავლო ცხრა მთა…
გავცქერ უკაცურ შუკებს
და ვუცდი ზამთარს…
რომელ მზის შუქით გავთბე
დასავლის კართან?..
აღარც ვინ მიცდის სადმე
სიცივის გარდა…
მას,
რაც თავიდან უკვე
არ დაიწყება,
ხსოვნის საკმეველს უკმევს
არდავიწყება…
როცა ეშვება მწუხრიც -
წყვდიადის ფარდა -
რას მოვუყარო მუხლი,
იმ ხსოვნის გარდა?..
თვალს ეფარება რიდედ
ბურუსი ზამთრის…
რა ზღვა სინანულს იტევს
ცრემლები სანთლის?!.
მოაქვთ თმაგაშლილ ღრუბლებს
ქვითინი ქართა…
გულს საკინძს ვინ შეუბნევს
სიკვდილის გარდა?!.
გავცქერ სიცოცხლის ნაზვრევს -
ნაოხარს წლების…
ცივ -
სიმარტობის ნარზე
მარტოკა ვწვები…
ხელს უსურვილოდ ვუქნევ
შუქს - შორით გამკრთალს…
კარს ღამეც მოდგა უკვე -
დეკემბრის გარდა…
No comments:
Post a Comment